Ebyâtın son kelimelerinden bahs açışım şâirliğe kâfiye merakından başladığım içindir. Daha çocuk iken daha vezinli vezinsiz iki satır söz bulup yazamayacak bir aciz-i mübtediyâne içinde iken: "Dinle birader... İsmi Hayder… Bir çocuk gider… Babasına der… Efendi peder… Beni mükedder… Beni derbeder… Eden kader… Ne kader… İnsana keder… İras eder... İster kalender ol ister semender... Mutlak […]

Read more of this post